ทำไงนะ...อยากเป็นดาว

บอกเลยว่าไม่่ใช่ได้เป็นกันง่ายๆ
จะว่าดวงก็อาจใช่และไม่ใช่ เพราะไม่รู้เรื่องดวง
แต่ที่แน่ๆ ความสามารถล้วนๆ และด้วยความอุตสาหะ ขยัน อดทนบ้าง
แต่สิ่งแรกที่มีตั้งแต่เริ่มต้น ก็ตั้งแต่เด็ก คือความมุ่งมั่น และตั้งใจจริงและที่สุดๆคือความรักที่มีให้กับการแสดง
ไม่รู้ว่าทำไมถึงรัก คือมันชอบและรู้ว่าอยากแสดง

ทุกเย็นตอนโรงเรียนเลิกจะอยู่กับเพื่อนรักสองคน เราจะเล่นละครกัน
Danceกัน ต่อกลอนกัน แต่งหนังสือ เขียนเพลง แล้วแลกกัน วิจารณ์กันอย่างเผ็ดมัน มีเคืองกันบ้างตามประสา ไปตามจินตนาการไร้ขอบเขต....คืออยากจะบอกว่าต้องรักมันก่อน

จนทุกวันนี้ พูดเลยถ้าเราทำอะไรโดยไร้ความรักสิ่งที่ทำ
มันยากนะที่จะอยู่คู่กัน แต่ก็อย่ายึดติดกับคำพูดผมมากนัก
เพราะโลกทุกวันนี้มันเปลี่ยนแปลงขึ้นเรื่อยๆ อะไรๆๆก็เป็นไปได้ทั้งนั้น

เหมือนกับการที่คุณได้รักใคร ก็อยากพบ อยากเจอ เขาทุกๆวัน
ทำอะไรกับเขาก็มีความสุข เมื่อมีรักกับสิ่งที่ทำ เราจะรู้สึกว่างานชิ้นนั้นมีพลัง มีจินตนาการ มีค่าอย่างบอกไม่ถูก

ตอนไปซ้อมเต้นในหนังเทพธิดาบาร์21 
ผมเริ่มจากศูนย์ ครูบอกให้ทำอะไร ผมทำตาม และซ้อมๆๆทั้งวัน
ผมไม่มีโอกาสได้เรียนDance หรือ Ballet ในวิทยาลัยที่ไหน
แต่ผมสามารถเต้นคู่กับนักเต้นที่เรียนเต้นมาโดยตรง
ได้ร่วมเต้นกับคณะต่างๆ เช่น เต้นหน้าพระที่นั่งในงานของหม่อมหลวงพวงร้อย
ผมใช้วิธีดูและจดจำและCopyให้เหมือน
สมัยแรกๆ ผมใช้การดูและจดจำ จนต่อมา ก็เริ่มคิดตาม
และจะมีคำถามตามมาว่าทำไมๆๆ
ใช่แล้วครับ... ดู คิด แล้วจดจำ
สมัยแรกๆผมชอบเลียนแบบ ฝึกทุกวัน เล่นคนเดียวเป็นอะไรๆต่างๆนาๆ ถ้าผมจะแสดงเป็นใครผมจะเป็นคนๆนั้นทันที